Anoreksja wydaje się błahym i oczywistym do zdiagnozowania problemem. Jednak najczęściej jest zgoła odwrotnie. Wielu rodziców jest zaskoczonych diagnozą postawioną przez lekarza lub długo sądzą, że ich dziecka problem anoreksji nie dotyczy, chociaż wiele wskazuje na właśnie taki scenariusz.
Mistrzowie iluzji
Sprawy z rozpoznaniem choroby u dziecka nie ułatwia fakt, że większość anorektyków to mistrzowie w ukrywaniu swoich dolegliwości. Choć dusza cierpi, to oni chodzą uśmiechnięci, udając, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. To, że się je również można łatwo sfałszować. Współcześnie mało która rodzina jada posiłki razem. Anorektycy kłamią więc, że już zjedli, albo skorzystali z usług restauracji. Zmuszeni do wspólnego posiłku jedzenie ukrywają w serwetce lub ubraniu, dyskretnie karmią nim psa. Aby ukryć swoje ciało noszą długie spodnie, i obszerne bluzy. Anoreksja jest przede wszystkim chorobą duszy, zatem osoby chore nie muszą wcale być przerażająco chude. Taka chudość, waga na granicy życia i zdrowia to najczęściej jeden z ostatnich etapów choroby, na nieszczęście wielu osób kończący się ich śmiercią. Wcześniej osoby chorujące wcale nie muszą wyglądać nadmiernie chudo, szczególnie gdy odchudzanie rozpoczęły z kilkoma lub kilkunastoma kilogramami nadwagi. Co więcej mimo tego, że w ich głowach powstaje już mocno skrzywiony obraz swojego ciała, to przez dłuższy czas słyszą nawet, że świetnie wyglądają. To utwierdza ich w przekonaniu, że należy kontynuować to co zaczęto i że są na dobrej drodze do doskonałości. Wielu rodziców dzieci dotkniętych anoreksją mimo nadmiernej szczupłości bagatelizuje problem. Bardzo niewielki procent ludzi zdaje sobie w ogóle sprawę, że choroba ta dotyczy nie tylko młodych dziewczyn, ale również chłopaków. Ponadto anoreksja to nie problem wyłącznie nastolatków i młodych. Na tą chorobę zapaść mogą nawet dzieci. Znane są przypadki nawet dziewięcioletnich dziewczynek z anoreksją. Dzieci zapadające na anoreksję to takie, które mają pełny, niekontrolowany dostęp do mass mediów, jak również takie, które muszą zmagać się z jakimś problemem. Na przykład pochodzą z domu, w którym trwa rozwód rodziców, lub któreś z rodziców jest nadmiernie kontrolujące.
Niepokojące sygnały:
Każdy rodzic powinien z uwagą obserwować swoje dziecko i zwracać uwagę na niepokojące sygnały, które uważny obserwator z pewnością zauważy. Najbardziej niepokojącym jest oczywiście znaczna utrata wagi ciała w krótkim czasie, lecz może to świadczyć również o innych dolegliwościach. Ponadto nie każda osoba, która jest chuda jest również chora. Oprócz tego należy zwrócić uwagę na:
Zmiana zachowania. Osoby cierpiące na zaburzenia odżywiania zaczynają często zachowywać się niejednokrotnie bardzo dziwnie. Jest to zachowanie bardzo zmienne. Raz wydają się szczęśliwe, by za chwilę z byle powodu wpaść w furię. Choroba objawia się również nadmierną płaczliwością. Osoby zaburzone często cierpią na bezsenność, jednocześnie stale są zmęczone, mają podkrążone oczy i zdarza im się spać długie godziny w dzień. Ubierają się grubo, nawet gdy jest ciepło, ponieważ stale marzną. Unikają wychodzenia, by zjeść posiłki na mieście, nawet jeśli wcześniej chętnie to robiły.
Zachowanie przy stole. Młodzi ludzie zaburzeni anoreksją zrobią wszystko, by nie musieć zjadać posiłku przygotowanego w domu. Dziwne zachowanie nie ogranicza się tylko do chowania pożywienia, ale również objawia się wydłużonym czasem jedzenia. Osoby chore mogą spędzać nad posiłkiem znacznie dłuższy okres czasu niż dotychczas, bawią się jedzeniem, rozdrabniają je, chowają pod liść sałaty a potem dyskretnie wyrzucają. Jednocześnie ledwo skubią swój posiłek. Mogą kłamać, że czują się chore, nie mają apetytu, boli ich żołądek czy mają problemy gastryczne. Oczywiście zdarza się to, lecz nie nagminnie.
Chorobliwa chęć kontrolowania wagi. Dziewczęta obsesyjnie dbające o wagę często przeglądają się w witrynach sklepowych, we wszystkich możliwych lustrach. Zawsze mają pod ręką wagę, którą zabierają do swojego pokoju. Jeśli nie ma wagi w domu to ją kupują albo są z tego powodu niezadowolone.
Zachowanie poza domem. Ważne jest także zachowanie nie tylko w domu, ale również wśród ludzi i w wielu miejscach poza domem. Wśród ludzi osoby zagrożone chorobą są niepewne siebie, raczej unikają wzroku innych, starają się być niewidoczne i nie wyróżniać się w żaden sposób. Przy zaufanych osobach, którymi mogą być na przykład matki, siostry, anorektycy często narzekają na swoją wagę, czasem porównują części ciała w lustrze, choć z ich wagą nie dzieje się nic niepokojącego ani równocześnie nie wyglądają wcale grubo, jak twierdzą, a wręcz przeciwnie.
Należy podkreślić jeszcze raz, że podobne objawy mogą pojawić się u młodych ludzi, którzy jeszcze nie chorują w zaawansowanym stopniu, lecz są wysoko zagrożeni chorobą. Jeśli w porę nie zostaną podjęte odpowiednie środki, kończy się to zwykle bardzo niekorzystnie. Dlatego nawet przy cieniu podejrzenia trzeba koniecznie rozmawiać z dzieckiem i w razie czego umówić na wizytę u specjalisty.
